Poprzedni wpis z serii: Proces technologiczny tulei, część 5.

Operacja 50 – szlifowanie

Na ilustracji 1 przedstawiono szkic technologiczny dla omawianej operacji technologicznej – szlifowanie walcowej powierzchni zewnętrznej na gotowo (finalny wymiar geometryczny). Zgodnie z zasadami rysunku technicznego technologicznego linie bardzo grube oznaczają powierzchnie obrabiane w danej operacji technologicznej.

Ilustracja 1. Proces technologiczny tulei – operacja 50 – szlifowanie.

Operacja ta realizowana jest na szlifierce.

Szlifowania wzdłużnego

Wyróżnia się m.in. następujące metody szlifowania wzdłużnego zewnętrznych powierzchni walcowych:

1. Przedmiot obrabiany wykonuje ruch obrotowy i posuwowy wzdłuż osi (w przypadku rozpatrywanym przedmiot klasy tuleja przemieszczałby się posuwowo wzdłuż swojej osi). Ściernica wykonuje ruch obrotowy i posuwowy poprzeczny.
2. Przedmiot obrabiany wykonuje wyłącznie ruch obrotowy, a ściernica zarówno ruch obrotowy jak i posuwowy wzdłużny i poprzeczny.

Szlifowanie poprzeczne

Przedmiot obrabiany wykonuje ruch obrotowy. Ściernica wykonuje ruch obrotowy oraz ruch roboczy posuwowy poprzeczny. W ramach szlifowania poprzecznego wyróżnia się także szlifowanie kształtowe, w przypadku którego jedyna różnica polega na kształcie profilowym ściernicy.

Istotnym zagadnieniem jest dobór ściernicy i parametrów obróbkowych dla uzyskania żądanych efektów jakościowych szlifowania. Ściernicy dobiera się na podstawie:

1. rodzaju obróbki: zgrubna lub wykańczająca;
2. rodzaju materiału przedmiotu obrabianego poddawanego tej operacji.

To podstawowe kryteria doboru na początkowym etapie doboru ściernicy. Oprócz nich m.in. uwzględnia się wielkość powierzchni styku ściernicy z przedmiotem obrabianym (potocznie detalem). Czym większa średnica ściernicy oraz przedmiotu tym powierzchnia styku jest większa. Konsekwencją jest utrudnione wykruszanie się stępionych już ziaren materiału ściernego. Przedmiot obrabiany o niewielkiej średnicy wymaga ściernicy o większej twardości niż wałek o średnicy zdecydowanie większej.

Twardość ściernicy zależy także od rodzaju i stanu technicznego samej szlifierki, w tym od sztywności jej konstrukcji. Przy niezbyt dobrej sztywności szlifierki i występujących w związku z tym drganiach zaleca się stosowanie ściernic o większej twardości.

Podsumowanie

Operacja 50 szlifowania określonej powierzchni walcowej jest ostatnią operacją technologiczną związaną z obróbką części klasy tuleja w ramach procesu technologicznego wykorzystującego wyłącznie obrabiarki konwencjonalne. Kolejne operacje technologiczne to:

• 60: kontrola techniczna ostateczna
• 70: mycie, suszenie, konserwacja i pakowanie.

Kontrola techniczna ostateczna stanowi końcową weryfikację uzyskanych parametrów jakościowych: dokładności wymiarów geometrycznych oraz stanu warstwy wierzchniej obrobionych powierzchni (chropowatość, twardość jeżeli w grę wchodzi obróbka cieplna lub cieplno-chemiczna). Ze względu na charakter pomiaru twardości weryfikacji mogą być poddawane wybrane przedmioty, a nie wszystkie. Widoczny ślad wgłębnika może dyskwalifikować przedmiot ze względów funkcjonalnych. Z reguły utwardzone powierzchnie są szlifowane i zrealizowanie pomiaru twardości na takiej powierzchni prowadzi lokalnie do istotnego pogorszenia chropowatości co może mieć bardzo niekorzystny wpływ, szczególnie w kontekście współpracy ze sobą różnych części.

Mycie, suszenie, konserwacja oraz pakowanie wydają się być zabiegami nieco lekceważonymi lecz mają istotny wpływ na trwałość wytworzonych przedmiotów.

Źródła

• Feld M., Podstawy projektowania procesów technologicznych typowych części maszyn, WNT 2000
• Kapiński S., Skawiński P., Sobieszczański, Sobolewski J.Z., Projektowanie technologii maszyn, OWPW 2002
• Puff T., Technologia budowy maszyn, PWN 1985
• Rudaś T., Horczyczak M., Morek R., Materiały dydaktyczne – ZAOiOS WIP PW
• Poradnik obróbki skrawaniem, SANDVIK Coromant
• Solis H., Szlifierstwo, WSiP 1991
• http://cnc.pl/porownanie-konwencjonalne-a-cnc.php